jugando a no crecer

"Si Peter Pan viniera a buscarnos, no den la luz, no vaya a descubrir que le hemos traicionado y hemos crecido demasiado."

miércoles, 20 de mayo de 2009

tocayos

Siempre me gustaron los nombres de mis abuelos. Ernesto y Mario. Hasta tengo una especie de predilección por quienes se llaman igual. Salvando excepciones, claro.
Ernesto fue otro padre para mí y nos dejó hace ya más de nueve años. Mario, nos dió un pequeño susto esta semana, pero aún podré disfrutar de él espero que mucho tiempo.
Al caso: aunque con un poco de retraso, no quería que pasase este momento sin recordar a un genial Mario que nos ha dejado, Benedetti.
Y lo haré dedicándole a mi abuelo Mario un poema que desconocía y que escuché ayer en la mañana en la tele (recitado con gran belleza por Carmen Romero) y que seguro me va a acompañar siempre, porque me parece precioso.
Táctica y estrategia

Mi táctica es

mirarte

aprender como sos

quererte como sos.

Mi táctica es

hablarte

y escucharte

construir con palabras

un puente indestructible.

Mi táctica es

quedarme en tu recuerdo

no sé cómo ni sé

con qué pretexto

pero

quedarme en vos.

Mi táctica es

ser franco

y saber que sos franca

y que no nos vendamos

simulacros

para que entre los dos

no haya

telón

ni abismos.

Mi estrategia es

en cambio

más profunda y más

simple.

Mi estrategia es

que un día cualquiera

no sé cómo ni sé

con qué pretexto

por fin me necesites.

Mario Benedetti

1 comentario:

Sun Iou Miou dijo...

Vaime ben esa táctica. Agora falta que o outro encontre o pretexto. (`_^)

(Gustoume, pero non encontrei un cualificativo que non soase trillado.)